Lekkur hoor....!

Het kan soms zo lekker zijn dat je het totaal onschuldig in je keel laat stromen totdat je tot de nek toe vol zit en de rest over je laat lopen. Heerlijk!
Spankelend met bubbels of zonder prik kan het je een levensreddend gevoel geven en er zit niks in.
Geen vet, geen calorie en geen onverzadigde vetzuren of cholesterol verhogende troep die mijn lichaam aantast en nog verder naar de verdommenis helpt.
De touch kan zo enerverend zijn, de afdronk fruitig dan wel stevig en toch tegelijkertijd leuk maar een tikje ondeugend, op hetzelfde moment hard en Spartaans en altijd weer lekker uit een nat dun glas.

Geen droog dikkeg ouderwets glaswerk van het type jampotje, nee, een nat dun glas het liefst op een pootje.
Warsteiner en Krombacher maken zo’n glas.
Als je er met je nagel tegenaan tikt hoor je minstens een hoge F en begin je direct een mooi Duitsachtig liedje te zingen.
Oeh, oeh, oeh ich habe Schöne Schu, schöne weisse Schu…….
Zo’n, glas bedoel ik.

Het geluid van het stromen is een belevenis op zich.
Mannen met blaas en andere problemen spoeden zich als de weerlicht naar een toilet, WC of een andere zeik object maar de echte liefhebber van mooi geluid blijft staan, doet de ogen dicht en geniet van het perfecte stereo sound van het stromen van het leven en het gekabbel van de van links naar rechts stromende of andersom voorbijgaande nattigheid.
Een wolk van condens brengt je in opperste extase behalve bij vrouwluu van boven de vijfendertig, die beginnen om een zakdoekje te roepen met tasjes te zwaaien.

Een avontuur is het. Nat en lekker.
Vooral voor je binnenste.
Mij zijn in de laatste paar dagen van dit leven een flauwe, een fluwelige, die ik bestempel als een zachte sensatie, een frisse met een beperkte smaakexplosie en enkele fors van karakter maar toch lekkuuurrr door mijn mond langs mijn smaakpapillen naar de spelonk van mijns aanziens gepasseerd.

Daarom, beste en lieve lezers vind ik dat iedere eikel die zijn tuin met ons drinkwater sproeit gevierendeeld moet worden.

Water…lekkur hoor!