Hella's logboek

Typisch Groningen


Rust, ruimte, wind en vooral leegheid: dat overvalt je vooral als je door het Gronings platteland heen dwaalt. Vergezichten waar ik zo van houd, zijn hier altijd binnen oogbereik. Uitwaaien op de dijk met uitzicht over het wad is helend, de net gerooide aardappelen en losgewoelde klei maken je bewust van het echte leven en het opsnuiven van boeren buitenluchten maakt bijna duizelig, zo heerlijk. Ik houd van dit soort landschap, nu eens kijken of ik net zo houd van de mensen die er wonen.


Dit fragment uit het gedicht van Willem de Merode is wel van toepassing op mijn wandelgasten deze aflevering:

Hun wezen is als van gewone bloemen,
Die sedert jaren in hun tuinen staan,
Waarover met en traag eentonig zoemen
In zware vaart de donkere hommels gaan.
Maar wie hun hart wint, ziet wat zij nooit noemen,
De gouden vloed van liefdes honing aan.

Alex Vissering is mijn eerste wandelgast in deze speciale aflevering. Liedjeszanger (in het Gronings natuurlijk), rattenvanger, natuurliefhebber maar vooral ‘beroepsgroninger’ zoals hij zichzelf ziet. Een stoere man in stoer buitenmensgroene kleding die niet aarzelt bij het ‘bevrijden’ van een dode rat. Wat een mooi beestje is dat eigenlijk, een rat. Jammer dat hij zo schadelijk is voor onze dijken en dus de mens besluit om in te grijpen. Alex kijkt een beetje nors, typisch Gronings? Een man van vrijheid zo blijkt al snel. Iemand die zich niet graag laat zeggen wat hij moet doen, die z’n eigen naad naait. Iemand die regels soms vindt om te overtreden, zoals een duik nemen in natuurwater. En die vindt dat anderen vooral weg moeten blijven uit ‘zijn’ Groningen: ‘laat de Randstadters maar in die drukke Randstad en laat ons met rust’, dendert het na in mijn hoofd.

Het is dat ik Alex een aardige man vind en wel geniet van zijn eigengereidheid. Maar in zekere zin klinkt wat hij allemaal roept ook wel een beetje chauvinistisch en vooral egoïstisch. Niet heel Nederland heeft de luxe van ruimte en natuur als Groningen en waarom zouden anderen daar niet van mogen genieten?

Gezamenlijke strijd voor de natuur
Wat Alex Vissering en mijn tweede wandelgast Geurt Busser gemeen hebben is hun gezamenlijke liefde voor de natuur en in het bijzonder het waddengebied. En hun gezamenlijke strijd voor het behoud ervan. Beiden zijn ze tegen gasboringen in de Waddenzee maar ze protesteren op een totaal verschillende manier. Alex kijkt op tegen het lef dat Geurt toont in zijn strijd. Alex doet het in liedjes.

(Fragment uit het lied 'Mien machtig wad')

Mijn machtige Wad, wat heb ik je gemist
Je zilver en je goud
‘k Krijg kippenvel, ‘k heb koude rillingen
Ik proef het zand en het zout
Mijn machtig Wad, wat heb ik je lief
‘k Wil je zo graag bevaren
Hier sta ik met m’n voeten weer in het slik
‘k word hier opnieuw geboren


Door het mooie van de natuur en het wad te bezingen hoopt Alex dat mensen voor behoud ervan blijven knokken. Geurt is al jaren bezig met allerlei procedures tegen de staat en maatschappijen die het wad bedreigen. Maar ook Geurt bekent dat hij gedeeltelijk ook strijdt in eigenbelang. Als waddenschilder wil hij natuurlijk dat ‘zijn’ wad ongerept blijft en dat hij er mag blijven komen om te schilderen. De strijd van Geurt en zijn indruk van zijn schilderijen staan in zijn boekje Duurzaam Groningen.

Geen horizon
De tocht met Geurt naar zijn geliefde wad wordt een hele bijzondere. We starten midden in de nacht met zijn garnalenbootje in een stille en verlaten haven. We moeten snel vertrekken want het water zakt snel en als we te laat zijn dan liggen we vast ergens in de vaargeul. Maar Geurt wil natuurlijk naar het open wad met zoals hij zegt ‘niets dat de oneindige horizon in de weg staat’. Geen bomen, geen huizen geen land maar alleen maar oneindigheid dat inspireert Geurt als waddenschilder. We laten ons in het zwart van de nacht droog vallen op het wad. Geurt klimt nog even in onderbroek overboord om te laten zien dat hij om 5 uur ’s nachts al bij de bodem kan. We doen een minidutje en worden bij het eerste ochtendlicht getrakteerd op een prachtige zonsopgang met mooi licht en geen regen. Dit had ik gisteren niet durven dromen toen ik met Alex nog door een nat Groningen stapte. Geurt springt als een blij kind het wad op met zijn schilderspullen en gaat aan het werk.

Ik kijk als een blij kind om me heen, zie de vertes en zie de vreemde aanblik van Geurts scheepje dat voor anker ligt in een oneindige moddervlakte. Geurt is een man verhalen en zet me aan het denken met een aantal uitspraken. Zoals: “De meeste mensen staan tegenover de wereld, zij beperken zich tot hun heel kleine kring van partner, kinderen, carrière en auto. Ik sta in de wereld, in de wereld”.
Fluweelachtige modder voel ik aan mijn blote voeten: het is even koud, maar went snel. We slenteren langs het water, Geurt vangt garnaaltje die hij van mij tegen zijn zin in, weer mag laten gaan…Wat ben ik weer een bofkont dat ik door dit programma op dit soort plekken mag vertoeven.

Hella