Paarden

Fury was vroeger mijn paard.
Ik zat als klein ventje ademloos naar de TV te kijken hoe mijn zwarte glimmende vriend en hengst het onrecht in de wereld bestreed.
Fury zijn avonturen? Daar droomde ik in bed van.

Bij Wind in Musselkanaal hadden ze een shetland pony, Selma of zo en als mijn broer en ik op de fiets richting de familie Wind gingen verheugde ik mij altijd op een ritje op de rug van Selma.
Mijn veenkoloniale Fury hobbelde op een ruig stuk weiland aan de Telefoonweg en mijn avonturen beperkten zich tot valpartijen en blauwe plekken.

Paarden waren mijn lust en mijn leven.
Nu nog, op mijn éénenvijftigste herken ik een Haflinger, een Fjordenpaard en een volbloed Arabier zal zich niet aan mijn aandacht onttrekken.
Piet en Kunna in Bronneger hadden een trekpaard waar ik op heb leren rijden, nou ja, ik zat in een soort spagaat op een paardenrug van een paar vierkante meter en we liepen o.l.v. Piet de boer naar huis om daar de trouwe viervoeter op stal te zetten en te verzorgen.

Daar heeft mijn leven pas zin gekregen.
Paardenboeken verslond ik. Cowboyfilms waren mijn hobby en zondagavond was Bonanza op de Duitse.
“Komm Du mal hier denn puliere ich dir die Fresse” zei Hoss tegen de ongeschoren slechterik. Hij trok zijn sixshooter en schoot de badguy zonder al teveel bloed naar de eeuwige jachtvelden.
En zijn paard zag dat het goed was.

Deze week stonden er met de harde wind in Noord Nederland 150 paarden in de kwelder bij t Wad.
Ingesloten door t hoge water stonden ze op hun redding te wachten.
Vandaag is het gelukt, gelukkig.
k Heb niks met paarden meer. Gebeten. Schoolreisje vroeger.
Ik vind paarden nog wel leuk. Op m’n bord.
Lekkere donkerbruine jus ook….