Het einde is nabij.

Landschappelijk zijn er veel dingen mis.
Neem nou de plastic molens aan de andere kant van de grens en de oranje gloed die s nachts boven Zuid Oost Drenthe waart, de rozenkassen van Klazienaveen Noord en Tuindorp.
Mestsilo’s, lelijke architectonische frutsels en andere lelijke pukkels in het landschap zorgen bij mij voor ergernisjes die, als ik toch niks anders te doen heb, mij mateloos kunnen opwinden en ergeren.
Als ik bij de weg ben verbaas ik me regelmatig over kunstuitspattingen, reclame-uitingen en andere obstakels die mijn blik over ons land beperken omdat ze lelijk zijn, in de weg staan en, het ergste nog van alles, dat ze bedacht zijn.
Daarnaast besef ik ook, dat, zolang ik mij hier druk over maak er eigenlijk niets aan de hand is.
De hypotheek is betaald, het pijntje in het borstkasgedeelte is weg en ja, als je het gevoel maar hebt dat je af en toe gelukkig bent zodat je je op kunt winden over ons “buiten” met al zijn schoonheden en minder mooie aanblikken.
Toch staat er een ramp te gebeuren.
Niemand heeft het door. Complete wereldsystemen zijn ten onder gegaan in afkortingen, grote waterwerken en onzinnig lemming gedrag van de mensheid en nu is het zover.
Een paar jaar geleden werd het nog een beetje in de kiem gesmoord maar de laatste tijd laat het fenomeen weer van zich horen.
Het lelijkste eendje van de flora, het gezwelletje van de “eigen huis en tuin” kijkertjes,
de redding van de tuincentra in deze economisch moeilijke periode.
De conifeer! Coniferea. De kutconifeer.
Niet in zijn oorspronkelijke vorm als soldaat op de scheiding van mans grond of als groene dildo tussen de fucktia’s en hortensio’s. Nee!
Als bolletje en creatief geknipte poedels staan de dames en heren coniferen in tuinen borders en plestieken potten.
Ik heb mij laten vertellen dat er zelfs coniferenknipselcursussen worden gegeven.
Het einde is nabij….