Viooltje

Het was de week van de cijfers.
27 muskusratten gevangen, 2 nieuwe remblokken op de Citroën, 3 nieuwe teksten geschreven, suiker te hoog, 12,8 en op de sportschool zeker 466 calorieën verbrand met fietsen,roeien en lopen.

Typisch April deze week.
Te koud om echt het voorjaar er door te douwen. Te warm om met dikke jassen, wollen onderboksem aan en pedde op een survival wandeling door Westerwolde te maken.
Alle tuintjelui zijn heen en weer met viooltjes.
Viooltjes bloeien te lang vind ik.
Als moederdag al lang en breed voorbij is en weergod en tuincentrumhouder Hamminga die tevens mijn buurman is zegt dat de eenjarige na de bewuste moederdag in potten achter het huis mogen, ja zelfs dan bloeien die verrekte viooltjes nog.
Iedere groenvingerige tuinliefhebber pleurt de viooltjes dan met een zekere schaamte, verborgen in een oude Dagblad van het Noorden, de groene container in.
En zo hoort dat ook. Viooltjes tijd zit erop als de vorst geweest is.
De salvia’s, de tudeletoanen, de vlijtige liesjes en natuurlijk de begonia’s en fuchsia’s hebben dan recht op hun moment of Glory.
Weg met de viool. Leve het voorjaar.

Tot mijn grote schrik duikt het viooltje in de herfst, zo tegen de winter weer op.
Iedereen is uitgebloeid, de eerste nachtvorst heeft zijn slachtoffers gemaakt en Allah… daar zijn ze weer.
Stiefmütterchen, de Duitse naam voor de , sorry, het viooltje.
Mensen die terracottaans tuinieren, dus met veel potterie gebruiken geen grond of stront.
De echte Seasons/Landleven tuinier gaat zijn collectie aardewerk vullen met tuinaarde, zegge: tuinaajde.
Mijn oude buurvrouw zaliger, taande Rieke, zei altijd:” Goie swaarde grond bie d sloot vot en peerdemisse, dou dat mor bie dien bloumpiederij.” En verdomd zij had altijd de mooiste geraniums en de tudeletoanen van taande Riekie groeiden bijna tot in de hemel.
Het was de week van de cijfers.
1-0 voor t viooltje.