Bellen
Ze mogen me ten allen tijde bellen.
Of het nou midden in de nacht is of in de vakantie het maakt mij niet uit.
Ooit, in de begintijd van de mobiele telefoon ben ik gebeld terwijl ik op een ouderwetse poepdoos in de voormalige DDR een grote boodschap zat te versturen.
Een onvergetelijk moment was dat.
Mijn zoon of dochter belde mij op om vaders goede raad te vragen bij het bereiden van een warme maaltijd later op die dag.
Ik zat daar in een semi-communistische sfeer en een niet te achterhalen stank van vele maanden uitwerpselen en urine, met spinnen en vliegen omgeven een culinair meesterwerk te verzinnen en ook nog mijn zoon of dochter stiekem een volle lading dagelijkse vitaminen, mineralen en andere gezonde dingen voor te liegen.
In Mei 2002 werd ik door mijn zoon gebeld met de boodschap dat Pim Fortuyn neergeschoten was.
Om tien over zes was dat en we zaten in Milicz in Polen achter een half liter bier en een wodka.
Vijf minuten later belde hij terug dat Fortuyn dood was.
Het was dertig graden, onze Poolse vrienden snapten er niets van en het bier was erg lekker.
Tijdens het nuttigen van alcohol kan ik mij mateloos verwonderen over het fenomeen telefoon. Ongelofelijk eigenlijk.
Vind ik ook van de computer.
Dat het allemaal kan. Nu ook weer. En ik heb nog niks gehad.
Vorig jaar kreeg ik tijdens het zingen van een lied op één of ander partijtje telefoon.
Ik was muzikaal behang, dus het viel niemand op dat mijn borst trilde en mijn telefoon afging.
Het was Johan Vos die me vroeg of ik nog het veld in ging.
Tussen het zingen door heb ik hem op de wijze van “Schip veur de badde” toegezongen dat ik geen tijd had.
Bellen hoort bij mij.
Niet verder vertellen, maar ik bel zelfs wel eens stiekem in de auto.
Voor de auto’s achter mij lijkt het dan net of ik jeuk aan mijn oor heb maar ik zit gewoon hele gesprekken te voeren.
In allerlei voor de spiegel geoefende standen werk ik zo alle telefoontjes af.
k Zat eergisteren bij Groningen bijna op een dikke Volvo.
Gierende remmen, schrok me hartstikke dood. k Was verdomme aan t bellen.
Kortom, ik kan, ken niet zonder de telefoon.
Mijn Neukio is mijn alles.
Als ik om zes uur aan mijn warme maal zit en de telefoon gaat…..
Daaaarrrr kan ik dus niet tegen!
Of het nou midden in de nacht is of in de vakantie het maakt mij niet uit.
Ooit, in de begintijd van de mobiele telefoon ben ik gebeld terwijl ik op een ouderwetse poepdoos in de voormalige DDR een grote boodschap zat te versturen.
Een onvergetelijk moment was dat.
Mijn zoon of dochter belde mij op om vaders goede raad te vragen bij het bereiden van een warme maaltijd later op die dag.
Ik zat daar in een semi-communistische sfeer en een niet te achterhalen stank van vele maanden uitwerpselen en urine, met spinnen en vliegen omgeven een culinair meesterwerk te verzinnen en ook nog mijn zoon of dochter stiekem een volle lading dagelijkse vitaminen, mineralen en andere gezonde dingen voor te liegen.
In Mei 2002 werd ik door mijn zoon gebeld met de boodschap dat Pim Fortuyn neergeschoten was.
Om tien over zes was dat en we zaten in Milicz in Polen achter een half liter bier en een wodka.
Vijf minuten later belde hij terug dat Fortuyn dood was.
Het was dertig graden, onze Poolse vrienden snapten er niets van en het bier was erg lekker.
Tijdens het nuttigen van alcohol kan ik mij mateloos verwonderen over het fenomeen telefoon. Ongelofelijk eigenlijk.
Vind ik ook van de computer.
Dat het allemaal kan. Nu ook weer. En ik heb nog niks gehad.
Vorig jaar kreeg ik tijdens het zingen van een lied op één of ander partijtje telefoon.
Ik was muzikaal behang, dus het viel niemand op dat mijn borst trilde en mijn telefoon afging.
Het was Johan Vos die me vroeg of ik nog het veld in ging.
Tussen het zingen door heb ik hem op de wijze van “Schip veur de badde” toegezongen dat ik geen tijd had.
Bellen hoort bij mij.
Niet verder vertellen, maar ik bel zelfs wel eens stiekem in de auto.
Voor de auto’s achter mij lijkt het dan net of ik jeuk aan mijn oor heb maar ik zit gewoon hele gesprekken te voeren.
In allerlei voor de spiegel geoefende standen werk ik zo alle telefoontjes af.
k Zat eergisteren bij Groningen bijna op een dikke Volvo.
Gierende remmen, schrok me hartstikke dood. k Was verdomme aan t bellen.
Kortom, ik kan, ken niet zonder de telefoon.
Mijn Neukio is mijn alles.
Als ik om zes uur aan mijn warme maal zit en de telefoon gaat…..
Daaaarrrr kan ik dus niet tegen!
gepost door Alex Vissering op
8:52 p.m.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage