Gevoel

En toch komt het voorjaar eraan.
Vanmiddag ging de wulp in t Hebrecht als een razende tekeer, de witte kwikstaarten,de rietgorzen de duizenden kieviten en de wilde zwanen stonden me op te wachten om tijdens muskusratcontrole activiteiten mijn dag tot een prachtige te maken.

De wolkenparade en de strontjende boeren maakten de woensdag tot een vreugdevolle dag, voor mij althans.
Een koude Noordoosten wind maakte de dag helder en op een bepaald moment scheen de zon op een maïsstoppelveld voor me terwijl dat de Prinsenweg in de schaduw lag.
N Prachtig gezicht. Geen schilder in de buurt. Stom.
De kolganzen trokken hoog over richting het Noorden. De molens in Duitsland stalen de wind om energie te maken en ondanks hun aanwezigheid was t mooi in t veld.
Het water in de sloten is nog te laag voor grote muskusratten bewegingen en de meeste fuiken waren daarom leeg.
Te koud, denk ik.
T Zal volgende week wel loos gaan. De voorjaarstrek.

K Zat bijna even vast op een maaipad langs het Verbindingskanaal van Veelerveen naar t Rhederveld.
T Was gelukkig niet nat en het ging net goed.
Een geval van landjepik van een kniezige boer.
En dat is het daar, boerenland.
Stinkend naar vooral kippenstront en varkensgier wordt het land klaar gemaakt voor de aardappeloogst.

Ik heb besloten dat ik alle aardappel gerelateerde bewegingen digitaal vast ga leggen.
Ik heb besloten honderden foto’s van aardappelpoten,plantjes,aanaarden,spuiten enz.,enz. te maken.
Dit doe ik omdat ik denk dat dit waarschijnlijk het laatste jaar is dat AVEBE bestaat.
Ik denk dat AVEBE hartstikke kapot gaat.
Schande! Maar de boeren worden letterlijk verneukt door managers en directeuren.
Managen kan iedereen als het goed gaat. Als het niet goed gaat, gaat de verantwoordelijke manager vaak op zijn bek.
Hoef je niet voor door te leren. Staat niet in boekjes. Is gevoel.
Stel je voor…. Oost Groningen zonder AVEBE.
Net zoals natuur. Kun je niet plannen.
God zij dank.

Uitslag van de discussie

Daar zit je dan.
Geen 32 maar 30 jaar later met dezelfde mannenbroeders, dezelfde trouwe hondenogen.
De eerste grijze haren vinden hun weg langs hoofdhuid en bovenlippen, op kinnen en uit neuzen.
t Restaurant is leeg dus we kunnen voluit praten,lachen, gieren, brullen. En dat doen we ook.
De ober snapt er geen bal van en probeert met een foute grap deel van het geheel te worden.
Lukt even niet.
Dan de hamvraag. Het moment....!

Heb jij het met de zangeres gedaan?

Stilte....

Komt die verrekte ober weer binnen....

Wil jij ijs? Tuurlek.
Breng mor wat met veul slagroom derop.

Jij dan? Heb jij toen die avond na dat feestje met haar???

Zullen we dit ieder jaar doen?
Of over 30 jaar weer?

Heb je het nu met haar gedaan of nait, k wil t nou waiten, verdamme!

Vertel ik....volgend jaar.

Zangeres

Ongeveer tweeëndertig jaar geleden werd Törf opgericht. Nou ja, opgericht?
We ontstonden uit een trio jongelui die zich toen al bezighielden met folk muziek.
Eén van ons had Groninger dichtbundel “Knuterwaark” van Jan Haikens, zette t eerste gedichtje op muziek en zo waren wij de 1e Groningstalige folkgroep van Musselkanaal en wijde omgeving.
T Ging zo voorspoedig dat binnen een paar weken bijna de hele bundel op muziek stond.

We repeteerden veel en hard en binnen de kortste keren hadden we een echt repertoire.
Met lang haar en op echte klompen veroverden we een eervolle vermelding op een talentenjacht in Gasselte.
Ze vonden het heel origineel maar konden het niet verstaan.
Nou ja, Drents probleem toch?

Onze successen gingen zo met ons aan de haal dat wij , de bassist, nu directeur van de Groninger archieven, de drummer, eigen metaalbedrijf in Nieuw Dordrecht en de gitarist, muskusrattenbestrijder der provincie Groningen, onder invloed van Fairport Convention en Steeleye Span besloten ook een zangeres te nemen.
En zo gebeurde het dat we een meisje met lang blond haar, leuk folkie uiterlijk en mooie blauwe ogen aannamen.
De eerste maanden werd er fanatiek gerepeteerd met tweede stemmen, derde stemmen en de band Törf groeide.
Zo goed dat er werd besloten met een bandrecorder opnames te maken.

In de pauzes en tijdens feestje in onze scène echter vlogen de hormonen,verliefde blikken en seksuele grappige toespelingen ons om de oren.
De drummers gelukzalige blik, de bassist zijn schaapachtige uitkijk en de gitarist zijn mannelijk uiterlijk deden de zangeres goed.
Zij zong onder het maken van wulpse gebaren de sterren van de hemel en Törf was klaar om de wereld en Stadskanaal te veroveren.
Maar toen gebeurde het….. de bandopnames waren klaar. En wat bleek?
Blinde pubers die wij waren. Eikels! Geile bokken! Ze kon eigenlijk helemaal niet zingen.
Nee, ik zeg het verkeerd. De meerderheid van Törf vond dat zij niet kon zingen.
De bassist snapte pas na hard aandringen onzerzijds dat onze zangeres eigenlijk geen zangeres was maar n lief meisje uit de Veenkoloniën van Oost Groningen.
Tijdens een ritje in de besteleend van de gitarist werd zij ontslagen en bedankt voor haar inzet op alle fronten. Bijltjesdag voor de zangeres. Eigenlijk werd zij er gewoon keihard uit geflikkerd!
Tranen met tuiten! Weg carrière in de muziek.

Vanavond zie ik de jongens van het eerste uur.
We gaan herinneringen ophalen,wijn drinken, veel lachen hoop ik en discussiëren over de stelling:
Wie heeft het niet met de zangeres gedaan.

tjakkers

Broeva Haro! Nog 72 nachtjes slapen dan ga ik weer naar Polen!
Vogeltjes kieken,wodka zoepn, fotograferen en genieten van een prachtig land en gastvrije mensen.
Met m’n kameraden Bertus en Johan ga ik al jaren naar natuurgebieden in o.a. Polen.
De eerste jaren naar Milicz in Silezië maar sinds een paar jaar naar het Biebrza reservaat in Noordoost Polen, ongeveer een kilometer of 30 van Wit-Rusland.
T Is 1300 a 1400 kilometer rijden vanaf Ter Apel.
In het hotelletje waar we te gast zijn zitten allen maar natuurfreaks,fotograven,vogelaars en andere groene mensen.
S avonds tegen 8 uur komt Janek de hotelbaas de eetzaal binnen en zegt met een ernstig gezicht: ’Kom, trinken” gaat ons dan voor naar zijn blokhut, tapt ons een wodka in, murmelt het Poolse nastrowje, giet ons glas direct weer vol en begint een Pools tafelliedje te zingen met een gezicht alsof de russen eraan komen,laat ons dan alleen met onze ornithologische problemen en keert later terug met een grote jelliaanse schaal volgepakt met heerlijk gebraden wild.
Uit betrouwbare bron hebben we vernomen dat we inmiddels ree, schaap,varken en eland hebben genuttigd. Ik verheug me daar echt op.
Diezelfde Janek nam me in vertrouwen om stiekem een wit Russische wodka te testen en daar een vakkundig oordeel over te geven.
Voordat ik het glas aan de mond zette zei mijn Poolse vriend dat een Toepoelev viermotorig legervliegtuig op een liter van dit dodelijk vocht een half uur kon vliegen.
Inderdaad. Na één slokje van de plastic wodka, het zat in een tweeliter colafles, zweefde ik zomaar naar mijn hotelkamer.
De volgende morgen? Niks aan de hand. Ik werd zoals gewoonlijk wakker gezongen door pa kramsvogel die elke zonsopgang vierde met een langdurig maar toch schitterend liedje.
De kramsvogel is in het grunnegers: tjakker.
Ze maken een soort tjakkerig geluid en er zitten er momenteel duizenden in Westerwolde.
Westerwolde is een liedje van mij.
Die ga ik vanavond zingen op de presentatie van m’n nieuwe CD/DVD/Boek.
T Is 9.29 zaterdagmorgen en ik ga nu met de snert aan de gang….