Tabe of nait tabe, dat is de vroage

Tabe of nait tabe dat is de vroage.
Ik betrap miezulf der op dat ik wel hail aarg aan t vergrunnegens bin.
Van ommerdag haar k vroaggesprek mit n wicht van de KRO roadio en dij vond mie mor n stoere kiddel.
Ik zit met de bla, bla, bla in zijn Landrover……. enz.
Doar heb k hom ook veur kocht mienwicht !

Zai leuven ales wa’k zeg, zo ist ook nog n moal en ik huif mor n stuk of wat ainlieners de ether in te smieten en ik wor beschuldigd van chauvinisme en nationalisme.
En woarom?
Godvergemie nog aan tou?
Omdat wies mit Grunnen bin. k Zai de vogeltjes vlaigen, de bloumpies gruien en ik perbaar van elke dag n schiere te moaken, en wees eerlieks, doar hebben veul luu muite mit omreden dat zai t zulf nait kinnen.
Is t nait den?

Wel kin noar zien waark hinrieden over n zaandloane?
Wel komt s mörns gain knipperlocht tegen?
Wel het de absolute vraihaid om n woord zoas doar is het Duutse woord “Habseligkeit” zunder blikken of blozen omtoalen noar het machtege Grunneger woord “Hebzoaleghaid” ?
Ikke!
As ik vind dat de zwarte, groene, grote bonte en kleine bonte specht in t Grunnegers, swaade, gruine, grode en leutje holtpikkers binnen den vind ik dat en den mot t swaade boukje van Simon dat in de volgnde drok vermelden.

Het vaalt mie op dat ik bie ale interviews t zulfde taimpie heb en dat ze t vreten ook.
Dus, ik kin ze ainglieks ales wies moaken.
Oaf en tou is der aine dij mie deur het en dat soort luu vroagen die t hemd van t gat en waiten wat mie beweegredens binnen.
Zai snappen echt woar t over gait.
De journaliste van Noorderland was ook zo aine.
Zai haar mie deur.
Da’s mooi, den kist over echte dingen proaten. Over t leven en over dood.
Over da ‘k zeunenentachteg joar wodden wil.
Over dat ik het verdom om in n keurslief van de moatschappij mit de massa mithobbel noar t ende tou om doar as n zombie d olle dag te slieten in de Meander te Veendam, Heggerank op Muzzelknoal of t Tuntlerhuus in Troapel.

Tabe of nait tabe, dat is de vroage…..
En nou ver de leste moal?
n Tjakker is n kramsvogel en olle Tjoard is de Dollard!

Carnaval

Carnaval in t Noorden is een feest met pit,
Van Veendam noar Olle Pekel elkenain dut mit,
Dit prachtige lied van Pé en Rinus zingt elke Groninger met verve en denkt dan diep in zijn hartje: Wat een belachelijk feest.
Het is weer zover, ik heb ze gezien, de kruideniers en plaatselijke klokjebroeders van de carnavalsclub.
Onze jaarlijkse milieuramp is weer begonnen.

De leden van de carnavalsvereniging brengen fruitmandjes en cadeautjes naar bejaarden en gehandicapten en ze brengen leut ende vertier in het rijke roomse leven van de Terapelers.
Onder het motto van, wat zijn wij sociaal en goed voor deze maatschappij, brengen zij ons dorp in diskrediet in de rest van de wereld.
Verklede burgers met eerbare beroepen en lieve kinderen en huisdieren worden pipo’s, clowns met plastieken grijnzen.
Aannemers, notabelen en ander soortig volk die je anders niet zien staan vallen je om de nek.
De prinsen, prinsessen en andere rare pakjes dragers van het dorp vinden elkaar het hele jaar door.

Als er weer een echtpaar tachtig jaar getrouwd is of Piet of Klaas een jubileum heeft fietsen er vreemde wezens door ons o zo comfortabel slaapdorp.
Volgetankte vadsige leden der Kloosterwiekers, eens gerespecteerde burgers, nu gedegradeerde zuiplappen komen elkander na het feest in de shoarmatent luidruchtig begroeten.
Niet normaal leuk of grappig, maar met het uitbraken van allerlei “ oldies ” in carnavalland presteren zij een complete leegloop van clientèle in dit horeca etablissement.

De plaatselijke hit:” Kiele kiele kiele kiele Fennechie, zet die ais even op de knij bie mie”, klinkt tot vervelens toe uit de met alcohol volgegooide slipjas en rare hoedjes parade.
De eigenaren van het Egyptisch restaurant worden als debielen aangeblaft en menig carnavalvierder probeert met Marokkaans accent de pias uit te hangen.
Chaled weet wel beter en serveert iedereen en lacht ze inwendig uit.
De ceremoniemeester van t peerdespul heeft een Batman- cape om en vraagt ook natuurlijk vanuit zijn uiterts belangrijke functie het woord.
Hij brabbelt wat en wordt overstemt door een vrouwelijke carnavalvierster die waarschijnlijk de slappe lach heeft of stikt in haar broodje, nummer 7.

Vroeger speelde ik met Woody Wiss carnaval in Limburg en Brabant.
Het mooiste lied vind ik nog altijd: “ Mien waar is mijn feestneus, Mien waar is mijn neus, waar is mijn feestneus gebleven”. n Lied van Toon Hermans.
Later met Nameless speelden we in het carnavalsweekend zeker een keer of zes.
Wat een kutfeest.
Ik haat carnaval!
Weet je wel wat ik zou willen zijn?
Nou?
Een bloemetjesgordijn, een bloemetjesgordijn!

Ik snap heel veel dingen niet.

Ik snap heel veel dingen niet.
Ik begrijp niet waarom gemeente Bellingwedde en de gemeente Vlagtwedde geen pogingen ondernemen om ondanks verschillen in meningen en financiën te komen tot één grote gemeente Westerwolde.

We willen eigenlijk niet opgeslokt worden door respectievelijk Winschoten en Stadskanaal en toch besluit Bellingwedde dan weer groots om zelfstandig te blijven terwijl het hele kader met de VUT is en ze afhankelijk zijn van samenwerking.
Wel is hier nou gek den?

Ik snap heel veel dingen niet.
Wat mij van het hart moet voordat ik er wakker van ga liggen is het rumoer rond de diverse reorganisaties binnen de verschillende overheden zoals gemeenten, waterschappen en hogere overheden.
De sectorhoofden bij de gemeentes worden door een snelle gemeentesecretaris met totaal geen voeling voor de mensen en hun gebied weggeorganiseerd, er worden voor veel geld managers of directeuren aangenomen en het gevolg is dat er met een paar jaar er toch een herindeling aan zit te komen met de betreffende reorganisaties. Dus, kapitaalvernietiging.
Wacht dan even!

Ik snap heel veel dingen niet.
Ik ben sinds jaar en dag muskusrattenvanger bij de provincie Groningen.
Wij zijn zo’n beetje de laatste der Mohikanen want alle Muskusrattenvangers van Nederland zijn ondergebracht bij de waterschappen.
Moet ik niet aan denken.
Logge bureaucratie.
Als je als leidinggevende bij het waterschap wel een sociaal hart in je pokkel hebt word je weggebonjourd met een afscheidsreceptie en een gouden handdruk.

Instellingen met veel te veel kaderpersoneel, totaal geen oog van wat er op hun werkvloer gebeurd vriendjespolitiek en een democratische waarde van nul komma nul.
De bekende omgekeerde piramide.
Heeft u gestemd met de waterschapsverkiezingen? Dat bedoel ik!
De lijst met kandidaten zijn, met een enkele uitzondering, uitgerangeerde wethouders, directeuren en mensen die op andere manieren in de politiek gestrand zijn.
Er is weer sprake van dat wij, de rattenvangers van de Provincie naar het waterschap gaan.
Wordt het niet eens tijd om de waterschappen als onderdeel van de Provincies in te lijven?
Kunnen wij nog mooi even blijven zitten en alles lost zichzelf op, zonder externe graaiers en koekenbakkers.

Wij, de Muskusrattenvangers kunnen dan een paar centen meer verdienen en ik weet ook wel dat wij geen recht hebben op gouden handdrukken, premies of polissen maar dat hoeft ook niet.
Mijn collega’s en ik willen gewoon graag prettig werken, boodschappen doen met t vrouwtje en de hypotheek betalen.
Ik snap heel veel dingen niet.

Sonja Bakker 3

Morgen is m’n dochter jarig.
Ze staat nu in de keuken en bakt taarten. Twee appeltaarten, twee kwarktaarten en nog wat ander spul.
Ik heb een zwak voor draaiende mixers in kommen.
Als ik een mixer hoor op de bodem van een kom dan zet ik spontaan de TV harder omdat ik een soort verslavende drang heb dat, als ze klaar zijn met het bakspul van de kom in de bakvorm te gieten, ik altijd de kom uit wens te slikken.

Met mijn vinger poog ik eerst een proefje te nemen, als dan het lichtromige en zachtgele zalfachtige prutje lekker zoet smaakt, prop ik mijn ganse hand in de kom en lebber,zuig en vreet ik binnen de kortste keren de kom afwasmachineschoon.
De mouw van mijn Banesto werkkleding en mijn snor,neus en baard zitten onder het honingzoete spul en er komt een stofje in mijn hersenen vrij om vetpannen aan te zetten, shoarmarollen te frituren en tosti’s te bakken.

Slechts een korte blik op de Moeder aller boeken doet mij terug keren in mijn realistische positie.
Mijn ogen tollen nog wat na en mijn pikkige vingers probeer ik verder af te likken.
Een paar minuten later komt er een goddelijke geur uit de keuken.
De appeltaarten beginnen te rijpen en er staan nota bene twee tegelijk in mijn Boretti oven.
Twee taarten betekent ook, de geur van twee taarten.
Ik ga wederom plat.

Als ik ergens niet tegen kan zijn dat ovens met heerlijk ruikende dingen zoals daar zijn kalkoenen, rollades, broodjes en taarten in alle soorten.
Toch moet ik erkennen dat de appeltaart een ietwat aangenamere lucht verspreid dan de gemiddelde andere taart.
Pruimentaart of rabarbertaart heeft toch een andere werking op mijn neus dan de heerlijke appeltaart die ik nog altijd associeer met de schoolboekjes en grootmoeders.

Ik stop het boek der boeken onder een blauwe envelop van een verre vriend en informeer naar de stand van zaken.
Al met al, moeilijke week geweest.
Broodje saharavlees, snert en nu dan een stukje appelentaart van eigen bodem.
Fuck S!